Krótkie formy wypowiedzi cz.7

​Historia Janusza Gajosa:

Pojechałem do Krakowa, żeby nagrywać "Opowieści Hollywoodu". Reżyserował to Kazio Kutz. W którąś niedzielę umówiłem się z kolegą. Nie znałem dobrze miasta. A chciałem dotrzeć do ulicy świętego Jana. Zobaczyłem więc dwóch takich, których określa się mianem meneli. Dżentelmeni ci byli lekko wczorajsi. - Panowie, jak dojść na tę ulicę? - spytałem grzecznie. Wskazali drogę. Pięknie podziękowałem. I przeszedłem na drugą stronę ulicy. Nagle słyszę, że jeden z nich biegnie za mną. - Przepraszam, pan Gajos? - pyta lekko zdyszany. - Tak - odpowiadam, zadowolony, że jestem popularny nawet w tym środowisku. I zaraz słyszę... "Mistrzu..." To mnie jeszcze bardziej podbechtało. Ale dalej już było tak: - Mistrzu, daj pan stówkę. Tak nas suszy…
Morał managerski: słysząc komplementy sprawdź motywacje i intencje osób je prawiących. Może się okazać, że dobre samopoczucie wywołane słowami nie jest warte zaangażowania klakierów.

Na Śląsku w sądzie, tak jak na ulicy, czasem mówi się gwarą. W Katowicach sprawę spadkową prowadził sędzia, który gwary nie znał. Ogłasza wyrok: "Spadkobierca wnioskodawcę wydziedziczył". Wnioskodawca na to: "Przebacom piyknie panie sądco, ale żech nic nie zrozumioł". Sędzia powtarza, ale skutek ten sam. W końcu prosi woźnego, żeby wyjaśnił człowiekowi, o co chodzi. Woźny krzyczy na cały głos: "Vater wom gówno zapisali!" Mężczyzna łapie się za głowę: "Teraz żech zrozumioł". 
Morał managerski: używaj zrozumiałych komunikatów, dopasuj je do odbiorcy, dzięki temu łatwiej osiągniesz założony cel.

Podczas próby koncertu na trąbkę z orkiestrą, solista stale mylił się i fałszował, a chcąc zrzucić z siebie odpowiedzialność za to, rzekł do Józefa Haydna:
- Panie kapelmistrzu, orkiestra gra tak głośno, że sam siebie nie słyszę.
Na to kompozytor:
- W takim razie szczęściarz z pana! 
Morał managerski: nie zrzucaj odpowiedzialności na innych, wtedy kiedy popełniasz błędy. Kapelmistrz (zarząd) ma ograniczoną cierpliwość.

Po zademonstrowaniu swych umiejętności kandydatka na śpiewaczkę pyta profesora:
- Czy mój głos ma jakieś szanse?
- Oczywiście! Na przykład, gdy wybuchnie pożar! 
Morał managerski: każdy ma jakiś talent. Sztuką jest dopasować osobę do stanowiska a nie na odwrót.

Chłopiec wchodzi do fryzjera, a ten szepcze do klienta: 
- To jest najgłupsze dziecko na świecie. Proszę popatrzeć, pokażę panu. 
Fryzjer bierze w jedną rękę dolara, a w drugą dwie dwudziestopięciocentówki. Woła chłopca i pyta:
- Co wybierasz?
Chłopiec bierze dwudziestopięciocentówki i wychodzi. 
- I co, nie mówiłem? - triumfuje fryzjer - Ten dzieciak nigdy się nie nauczy! 
Jakiś czas później klient wychodzi i widzi chłopca wracającego z lodziarni. 
- Hej, mały! Mogę zadać ci pytanie? Czemu wziąłeś dwudziestopięciocentówki zamiast dolara?
Chłopiec polizał loda i odpowiedział:
- Ponieważ w dniu, kiedy wezmę dolara, gra się skończy! 
Morał managerski: Jeśli wydaje Ci się, że możesz bezkarnie zmieniać system wynagradzania a ludzie i tak nie odejdą, masz rację. Wydaje Ci się.

Statek badawczy kolejny miesiąc pływa po oceanie. Załoga po cichu zaczyna popijać z tęsknoty za lądem. Kapitan postanowił przerwać pijaństwo i zebrał całą załogę na pokładzie:
- W związku z zaobserwowanymi przypadkami nadużywania alkoholu na pokładzie, zobowiązuje wszystkich do wyrzucenia całych zapasów wódki do morza! 
Na pokładzie zaległa grobowa cisza. I nagle gdzieś, z tylnych rzędów, rozlega się radosny głos:
- Kapitan ma rację! To hańba! Bez dwóch zdań należy cały zapas alkoholu wyrzucić za burtę!
Załoga zszokowana. Po chwili odzywa się bosman:
- Hej, wy tam z tylnych rzędów! Czy ktoś udzielił głosu nurkom? 
Morał managerski: Nie każdy kto się z Tobą zgadza, jest Twoim sojusznikiem na drodze do realizacji wyznaczonego przez Ciebie celu.