Sukces jest przyjemny, arogancja - niekoniecznie.

Foto: Christine Najarian znalezione na flickr.com

​Jak często bawisz się telefonem lub odpisujesz na maile, gdy do Ciebie mówią? Czy kiedykolwiek opowiedziałeś żart czy anegdotę z intencją wywołania negatywnego skutku w słuchaczach (zażenowanie czy upokorzenie)? Często przerywasz innym w trakcie konwersacji? A może bezpodstawnie krytykujesz innych publicznie odrzucając bez uzasadnienia ich pomysły? 

 Co z przeklinaniem, czy używasz często wulgaryzmów? Czy stawiasz nierealistyczne wymagania? Jak często zdarzyło Ci się zapomnieć imienia koleżanki czy kolegi w pracy? Zdarza Ci się podejmować decyzje, wiedząc, że nie masz do nich uprawnień?

​Jeśli na choć na parę z tych pytań odpowiedziałeś twierdząco, możesz domniemywać, że Twoje zachowania odbierane są jako aroganckie. Niezależnie od intencji jakie kierują Tobą we wskazanych zachowaniach, w taki sposób przejawia się arogancja i jakkolwiek wydaje się, że jest to nieszkodliwe, wyrządza spore szkody w pracy zespołowej. Ma ona nie tylko negatywny wpływa na atmosferę w pracy ale również na produktywność członków zespołu.

Arogancja ma swoje dwa oblicza

Z jednej strony osoby czy zespoły cierpiące na arogancję wpadają w zadufanie, a z drugiej w przeciętność. Jak w takim razie godzą, te dwie sprzeczne postawy? Dualizm ten przejawia się w różnych obszarach pracy. Narcyzm czy nadmierna pewność siebie, najczęściej przejawia się w deklaracjach. Zrobimy to z pewnością i pokażemy wam gdzie raki zimują. Daj to zadanie nam – inni są zbyt ciency. Skończyłeś już? Bo muszę wracać do roboty.

W taki oto sposób przejawia się przeświadczenie o własnej wyjątkowości.

Jednak za tą fasadą kryje się druga przypadłość. Średniactwo. Dostrzec ją można w działaniu. Aroganci, bardzo często nie podejmują działań obniżających ryzyko niepowodzenia. Innymi słowy paraliżuje ich strach. Działa to w ten sposób, że przypisują sobie sukcesy innych i są w tym bardzo sprawni, dlatego tak chętnie podejmują nowe wyzwania. Jest to w części świadoma praktyka arogantów, gdyż badania wskazują że osoby zarażone tym wirusem mają obniżoną samoocenę i podwyższony poziom deklarowanego stresu związanego z pracą.

Jak odróżnić arogancję od pewności siebie?

Pewność siebie jest potrzebna do sprawnego funkcjonowania, jednak w momencie gdy przeświadczenie o własnej wyjątkowości przeplata się z dominacją i poniżaniem innych osób, staje się arogancją. Wyolbrzymianie swojego wpływu na sukces tylko tego dowodzi. Bardzo inspirująca w tej materii jest postawa Pete Doctera. Jest on dyrektorem w dobrze znanej firmie Pixar. Zapytany o sukces filmu „W głowie się nie mieści”, przedstawił listę pisarzy, twórców animacji, scenarzystów, wszystkich osób, które z nim współpracowały podczas tego projektu. Czy wyrażając wdzięczność wzbudza takimi działaniami entuzjazm i zaangażowanie swojego zespołu? A Ty czułbyś się dobrze, gdyby ktoś uznał Twój wkład w sukces i opowiadał o tym?

Jak się bronić przed chorobą arogancji?

Sposobów jest wiele, moja propozycja jest następująca:

1. By zachować zdrowe poczucie pewności siebie, cyklicznie zadawaj sobie (czy też zespołowi) pytania: Co zaprowadziło nas do tego miejsca (w sensie sukcesu)? Czy robimy to dalej?
2. Dobrze jest podać szczepionkę i wprowadzić kulturę ciągłego uczenia się. Postawa ucznia wymusza pokorę przed ogromem niewiedzy. Transfer wiedzy i umiejętności między członkami zespołu, prowadzi do zrozumienia i głębokiej empatii. Dlatego stwórz forum wymiany myśli i doświadczeń, jednak nie uda Ci się to, jeśli nie będzie to miejsce bezpieczne.

 
Zaangażowany zespół to dobry zespół. Bądź pewny siebie ale nie arogancki, a wyzwolisz potencjał swoich współpracowników.